25 - It's Only Your Shadow, Never Yourself

   Rozpaczam. Nic nie mogę z tym zrobić. Boli mnie jego widok. Przecież go kocham! Nic chcę, aby mnie opuszczał. Jeżeli on odejdzie, to ja stanę się nikim. Nie chcę żyć bez niego. Mimo tego, że tak bardzo mnie okłamał, ja nie wyobrażam sobie chociaż jednego dnia bez jego pocałunku, przytulenia. Może to głupie, ale wybaczyłem mu już wszystko.

   Czuję, jak moje serce powoli umiera. Nie wiem, czy będzie w stanie znieść cierpienie, jeżeli on odejdzie. Wydaje mi się, że ono już powoli rozpada się na kawałki. Ja cały jestem rozdarty. Nic nie potrafię z tym zrobić.

   Zastanawiam się, czy jeżeli on odejdzie, to ja też pożegnam się z życiem? To byłoby najprostsze rozwiązanie. Tylko czy naprawdę tego chcę? Sam już nie wiem. Przecież tyle razy mówiłem sobie, że nie mogę być tchórzem. Nie chcę się tak łatwo poddać. Może warto jeszcze zawalczyć, nawet jeżeli to mogłoby mnie wiele kosztować? Nie mogę odejść! Nie chcę być tchórzem, a przecież cierpienie wymaga więcej odwagi niż śmierć.

   Jeżeli nie będę cierpieć, to nie zaznam szczęścia, a chciałbym jeszcze kiedyś być szczęśliwym. Nawet, jeżeli miałbym cieszyć się sam, bez Lou. Tylko czy to jest jeszcze możliwe? Jeżeli jego zabraknie, to będę potrafił się uśmiechać? To mnie zastanawia. Chyba nie dowiem się, jeżeli nie spróbuję. Nie! Zaraz, przecież nie chcę, aby Lou umierał. Będę jeszcze bardziej szczęśliwy, jeżeli zostanie przy mnie. Tutaj, na tym świecie. Chodź wydaje się taki okrutny, to może znajdzie się miejsce dla dwóch kochających się chłopaków?

   Przecież na świecie nie jesteśmy tylko my. Jest więcej takich osób. To dlaczego to wydaje mi się takie trudne?

- Louis, obiecuję, że jeszcze kiedyś będziemy szczęśliwi.- mówię.- Kocham Cię.

   Niestety tę piękną chwilę, kiedy w końcu mam odwagę powiedzieć mu wszystko, co do niego czuję, przerywa mi jego rodzina wraz z moją mamą, którzy bez uprzedzenia wchodzą do sali. Naprawdę nie zasługuję nawet na chwilę, aby z nim porozmawiać? Co z tego, że jest nieprzytomny? Wierzę, że mnie słucha.

- Harry, powinniśmy już jechać.- mówi moja rodzicielka.

- Chcę przy nim zostać.- odpowiadam cicho.

   Wszyscy zwracają uwagę na nasze ręce. Nawet nie muszę na nich popatrzeć, aby się o tym przekonać. Wiedziałem, że tak właśnie zareagują. Jestem tylko ciekaw, czy nas odrzucą, czy może dają nam szansę, abyśmy pokazali im, jaką piękną miłością siebie darzymy?

- Jesteście razem?- pyta jedna z sióstr Lou.

- Nie. Nie zdążyliśmy powiedzieć sobie, że się kochamy, ale oboje bardzo dobrze o tym wiemy.- odpowiadam bez skrępowania.

    Powinni wiedzieć. Nie chcę już dłużej tego ukrywać.

- Od kiedy mój syn jest gejem?- pyta mama Lou, jakby miała wyrzuty do mnie, że jej syn woli chłopaków.

   Przecież to niedorzeczne! Nie jestem niczemu winny!

- Nie wiem.- znów odpowiadam.

- A ty?- tym razem zwraca się do mnie moja mama.- Kiedy zamierzałeś powiedzieć mi, że jesteś gejem?

- Nie jestem gejem.- zaprzeczam.- Chyba.- dodaję.- Raczej jestem biseksualny, ponieważ potrafię kochać i dziewczyny i chłopaków.

   Wszyscy patrzą na mnie z wyrzutem.

- Zostawimy was razem.- mówi siostra mojego przyjaciela i wypycha wszystkich za drzwi.

   Słyszę jedynie kłótnię. Niestety nie wiem dokładnie o czym jest. Słyszę pojedyncze słowa: geje, pedały, jak mogli, zawiodłam się, nie jestem w stanie ich kochać, to już nie jest mój syn. Obie kobiety to mówią. Boli mnie to.

   Wiem, że już nie ma sensu, abym wracał do domu. Moja własna matka się mnie wyrzekła, obie nas się wyrzekły. Świat niestety nie jest tolerancyjny. A myślałem, że coś mogłoby się zmienić. Szkoda, że tak się pomyliłem.

   I tak spędzam przy Lou cały wieczór, noc. Staram się, aby niczego mu nie zabrakło. Opuszczam go tylko wtedy, gdy muszę. Kładę się obok niego na łóżku i delikatnie przytulam. Oczywiście uważam, aby go czasem nie zranić, gdy się już obudzi. Jeżeli w ogóle się obudzi. Mam jednak nadzieję, że tak się stanie, że zawalczy. Chociażby dla mnie.

   Gdy przychodzi pielęgniarka nic nie mówi. Nawet mnie nie wygania, co bardzo mnie dziwi, ale jestem jej wdzięczny. Jedynie patrzy na mnie ze współczuciem. Przynajmniej ona rozumie. Proponuje mi kawę, ale się nie zgadzam.

   Wieczorem próbuję zatrzymać zmęczenie, ale jednak daje ono za wygraną i zasypiam.

   Śni mi się on. On i ja. Razem szczęśliwi. Trzymamy się za ręce i idziemy przez jakąś łąkę. Ta wizja dodaje mi otuchy, może i nawet nadziei. Uśmiechamy się do siebie. Jesteśmy szczęśliwi jak nigdy dotąd. Tylko dlatego, że możemy być razem.

   Motyle latają dookoła nas również ciesząc się z tego, że jesteśmy, że się kochamy. Wydają się być takie łagodne i niewinne, a w rzeczywistości są inne. Udają szczęście. Po chwili zaczynają nas atakować. Starają się rozdzielić nasze dłonie. Chcą nas od siebie odseparować. Nie życzą nam dobrze. Są złe. Złe tak jak inni ludzie. One nie rozumieją takiej miłości.

   W końcu nas rozdzielają. Jest ich bardzo dużo. Podlatują do Lou i wznoszą go w górę. Nie potrafię ich powstrzymać. Mój przyjaciel jest coraz wyżej i wyżej, a ja nie potrafię tego zatrzymać.  To jest straszne.

   Louis krzyczy do mnie, abym go jakoś uratował, ale nie potrafię. On odchodzi. Zostajemy rozdzieleni, już na zawsze.

   Gdy znika w pola widzenia, to wiem, że już go nigdy nie zobaczę.

- Harry, cichutko, obudź się.- budzi mnie jakiś głos.

   Czuję delikatny dotyk na moim policzku.

- Może zrzucimy go z łóżka?- słyszę głos jakiejś kobiety.

   Mimo tego wszystkiego nie chcę się obudzić. Czuję się dobrze, leżąc tak i mogąc, chociaż przez chwilę wyobrazić sobie, że to Louis właśnie dotyka mojego policzka. To myślenie mnie uspokaja i myślę sobie, że mam jakieś szanse na odzyskanie go. A jeżeli otworzę oczy, to zobaczę jego, jak leży nieprzytomny na łóżku. Nie chcę znosić tego cierpienia.

- Chyba ma straszny sen.- znów odzywa się kobieta.- Może go jednak obudzimy?

- Proponujesz zrzucenie z łóżka? Boję się, że coś mu się stanie.- mówi chłopak. Niby skądś znam ten głos, ale nie umiem przypomnieć sobie do kogo należy.

- Dobrze. To go szturchnę.- śmieje się kobieta.

   Słyszę kroki, a po chwili ktoś dotyka mojego ramienia.

- Harry, pobudka.- słyszę. Nie zamierzam wstawać. Naprawdę tego nie chcę.

- Patrz jaki słodki kotek.- powiedział chłopak.

- Kotek, gdzie?- otwieram oczy i natychmiast wstaje, co nie jest najlepszym pomysłem, ponieważ spadam z łóżka.

   Przecieram oczy i patrzę na kobietę, która wyciąga do mnie rękę. Pomaga mi wstać. Podnoszę się i rozglądam do pokoju. Poznaję dziewczynę. To pielęgniarka, która zajrzała wczoraj i zaproponowała mi kawę. Jest naprawdę bardzo miła. Jednak nie ma tu żadnego chłopaka. Patrzę na łóżko Lou. Teraz poznaję ten głos. Louis uśmiecha się do mnie. Mimo tego, że wydaje się szczęśliwy, wygląda marnie.

- W końcu udało nam się ciebie obudzić.- uśmiecha się delikatnie.

   Dostawiam sobie krzesło do łóżka i siadam. Chwytam go za rękę.

- Jak się czujesz?- pytam.

- Jest dobrze.- mówi Lou siląc się na swobodny ton. Od razu poznaję, że kłamię. Nie jest dobrze.

   Patrzę na pielęgniarkę, która posyła mi przepraszające spojrzenie. To nie wskazuje na nic dobrego. Proszę, niech powie mi, że on właśnie nie umiera.

- Lekarz powiedział, że jego serce jest bardzo słabe. Nie wiadomo ile czasu wytrzyma.- mówi cicho.- Zostawię was samych, abyście mieli okazję porozmawiać, bo z tego co wiem, to macie wiele sobie do wytłumaczenia.

   Wychodzi, a my pozostajemy sami. Siedzimy cicho. Żaden z nas nie wie, co ma powiedzieć. Lou walczy o każdą sekundę swojego życia, a ja wcale mu w tym nie pomagam. Jestem głupi.

- Przepraszam.- odzywam się jako pierwszy.

- Za co?- pyta zdezorientowany Louis.

- To moja wina, że się tutaj znalazłeś.- mówię cicho i spuszczam głowę. Czuję delikatny dotyk ręki Lou na moim policzku.

- To wcale nie twoja wina. Sam się do tego doprowadziłem. To raczej ja powinienem cię przeprosić za swoje kłamstwa.- mówi. Patrzę na niego. Posyła mi delikatny uśmiech. Opuszcza rękę.

- Wybaczam ci.- mówię.

   Biorę jego dłoń i przykładam sobie do ust. Całuję wewnętrzną stronę. Opuszczam ją na łóżko i splatam nasze palce razem. Siedzimy przez chwilę sami ciesząc się ze swojego towarzystwa. Słychać jedynie aparaturę i głośne oddech Lou.

- Kochasz mnie?- pytam po dłuższej chwili.

- Harry, ja zawsze coś do ciebie czułem. Nigdy ci tego nie mówiłem, ale jestem gejem.- wstrzymuje oddech.- Od kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, to cię pokochałem, ale w ogóle nie zwracałeś na mnie uwagi. Później dowiedziałem się, że masz dziewczynę. To jeszcze bardziej mnie zabolało. To dlatego wymyśliłem tan cały plan. Chciałem cię zdobyć. Chciałem być szczęśliwy przy twoim boku. Chciałem ci pokazać jaki jestem i liczyłem, że jakoś cię w sobie rozkocham. Wiem, że było to strasznie egoistyczne, ale byłem zdesperowany. Nie potrafiłem patrzeć, jak jesteś szczęśliwy z nią.

- Też cię kocham.- mówię.- Dziękuję za to, że tak się starałeś. Naprawdę to doceniam.- spuszczam głowę.

- Harry, czuję, że odchodzę. Czy mógłbyś mnie pocałować? Po raz pierwszy… i ostatni?

   Nie odpowiadam. Od razu nachylam się i łączę nasze usta. Pocałunek jest delikatny i bardzo romantyczny. Czuję, jak Lou puszcza moją rękę. Do pocałunku nie dodaje siły. Aparatura zaczyna piszczeć. On umiera.

   Lekarze znajdują się w sali. Starają mnie się odciągnąć od łóżka. Przerywam nasz pocałunek. Zostaję wyprowadzony z sali. Wiem, że to już koniec. Louis umiera.

   Przynajmniej zdążyliśmy się pocałować. Po raz pierwszy, jak również po raz ostatni…

No hej!

A teraz przyznać się, kto płakał?

Ja szczerze się przyznam, że sprawdzając ten rozdział popłakałam się, a przecież dobrze wiedziałam, co się stanie :) 

Haha. Może to tylko ja jestem tak bardzo uczuciowa?

No to jak podoba Wam się zakończenie?

Ja sądzę, że to jest jeden z moich najlepszych rozdziałów, ale oceńcie sami :)

Przygotujcie się jeszcze na epilog, który może Was zaskoczyć :)

No to do epilogu!

Kocham Was ♥